De eerste dagen gingen zoals altijd, paarden verzorgen, temperaturen, stallen mesten, water peilen, voeren etc. Ook horen daar natuurlijk de trainingsrondjes bij, iets wat toch wel erg afwijkt van de andere wedstrijden..
We vertrokken de woestijn in voor het eerste trainingsrondje met onze vier paarden, vol energie. Wauw. Zo veel zand, overal! Je hoort helemaal niets, geen vogel, geen wind door de bomen..helemaal niets! Misschien raar om te begrijpen, maar zoiets verveelt helemaal niet. Hoe verder we de woestijn ingingen hoe stiller de ruiters werden, hoe gekker de paarden. Zij voelde zich thuis, wij waren verbijsterd. Hoe zo iets eentonigs zo veel kleuren kan hebben!
Natuurlijk hadden we tijdens de wedstrijd weinig tijd om echt te genieten van de omgeving, vooral niet tijdens de start. Wij gingen met ons vieren van start en zouden zo lang mogelijk bij elkaar blijven zodat onze paarden steun aan elkaar zouden kunnen hebben. De start was heftig, wij konden onze paarden bij ons houden. Maar als je met zoveel paarden de open woestijn in vertrekt kan je je misschien wel voorstellen dat we ook enkele paarden voorbij zagen komen zonder ruiter. Ook stopte sommige ruiters hun paarden tegen de onze aan. Dit tot gevold dat Valesco een snee op het achterbeen opliep. Hij liep in de eerste vetgate er erg gevoelig op, waardoor zij niet verder mocht. Sumaya was die vetgate erg zenuwachtig en had wat langer nodig om te ontspannen.. Waardoor ik enkele minuten later de vetgate kon verlaten dan Marijke en Joyce. Ik kreeg de opdracht om naar hun toe te rijden. Dit lukte vrij snel en de paarden kwamen snel in een flow, waarbij de ademhaling zo wat automatisch gaat. Elke kilometer kregen we flessen water aangereikt en om de ong. 5km konden de paarden drinken. De rondes voelde alsof ze voorbij vlogen. De tweede vetgate ging goed. Sumaya at, dronk net zoals de andere twee. Marijke mocht eerst weg, dan ik en iets later Joyce. Marijke en ik hebben die ronde samen kunnen rijden en wat liepen die twee fijn met elkaar! Ook doet het je goed als je de grooms in actie ziet, terwijl ze een grote glimlach op hun gezicht hebben. Iedereen voelt de adrenaline, is ontzettend druk.. maar geniet!
Toen we de derde vetgate in kwamen stonden onze grooms klaar, mijn ouders en Caro stonden klaar om Sumaya over te nemen, ook stond Fenne daar om te helpen. Toch moedig, de eerste vetgate door een ‘ongelukje’ van een ander eruit en er toch staan om me te helpen. Sumaya was echter nog steeds erg gestrest. Waarop ik besloot in mijn eentje te gaan rijden, dan heeft ze niet de neiging om bij een ander de blijven en kan ze op haar eigen benen lopen. Ook heb ik erg veel tempo terug genomen, de stres moest eruit en het had al gebleken dat door rijden het alleen maar erger maakte. Ook moest ze plassen, maar durfde niet. Dit met gevolg dat de hartslag bleef hangen op 66, waardoor dit einde oefening betekende voor ons. Eenmaal in de treatingbox begon ze te plassen en daalde haar hartslag. Gelukkig dat er verder niets aan de hand was. Maar om met zo’n fit paard te stoppen terwijl je nog naar 16km moest is toch balen, hoor! Vooral omdat er dus geen team meer kon finishen.. Gelukkig gingen die andere twee goed en haalde de eindstreep! 🙂
Daarna kwam ik met Harmke in gesprek, een Nederlandse vrouw die werkt op een Endurance stal te Dubai en wereld rocord houder van de snelste tijd op de 120km. Zei vertelde dat de dag dat het Nederlandse kamp zou vertrekken naar Nederland er een Nationale wedstrijd zou zijn. Veel grote stallen kwam daar bij een. Mijn ticket is omgeboekt en zo kon ik nog een dag langer blijven. Samen met mijn zus heb ik de wedstrijd kunnen zien, wij zaten in de auto bij een stel uit Uruguay en racte door de woestijn. Wat zien die paarden er goed uit! De kopgroep van ong 15man reden 26 per uur, maar de paarden kwamen de finish over alsof het de startstreep was. Zo goed om te zien! Daarna heb ik afscheidt genomen van Caro, zij bleef langer om de paarden te verzorgen en vertrok dus weer naar de stallen waar zij ook zorgden voor enkele andere landen.
Ik vertrok naar Dubai om een rondleiding te krijgen op de stallen. Zo mooi om te zien! Paarden die niet meer kunnen racen gaan met pensioen of worden weggegeven aan kinderen om op te leren rijden. Die faciliteiten, gedachtes, mentaliteit .. wauw. Ze zijn zo gastvrij! Ik moet zeggen dat ik dingen geleerd heb tijdens het wk, maar lang zoveel niet als die ene dag extra. Er zijn gewoon geen woorden voor, alles wat ik heb gezien.. Hoe goed die paarden er uit ziet! Hoe goed de paarden 1 op 1 begeleid worden..
Dank je wel broertje, dat je Sumaya naar het vliegtuig wou brengen, Zus dat je ‘ff’ over kwam vanuit Jordanie, mijn ouders en natuurlijk Rens, mijn vriend, die ons naar en van schiphol ophaalde. Gelukkig heb ik een vast groom team waar ik altijd op kan rekenen en weten hoe we van elkaar zijn tijdens een wedstrijd. Duizend maal dank! Het begeleidingsteam wil ik bedanken en natuurlijk ook de organisatie van de wedstrijd te Abu Dhabi dat zij ons hebben uitgenodigd om daar het Wereld kampioenschap plaats te laten vinden en hou vriendelijk wij zijn ontvangen. De mensen zijn open en staan voor iedereen klaar.
Sumaya’s terugreis was heftig, ze kon geen rust vinden. Nu springt ze weer door het weiland en heeft enkele maanden rust. Helemaal bijtanken. Terwijl ik met mijn team ons mentaal gaan voorbereiden op volgend seizoen. We hebben er zin in en kunnen niet wachten!