…een ervaring om nooit te vergeten.
Waar moet ik toch beginnen met vertellen. Zoveel mee gemaakt, zoveel mensen en paarden leren kennen, het leek wel een droom!
Zondag drie februari was het zo ver, ik zou in mijn eentje naar UAE gaan. Spannend vond ik het zeker. Maar toen ik eenmaal een stap buiten het vliegveld had gezet wist ik het weer, dit voelde zo als thuis!
Ik werd op gehaald door iemand van de stal waar ik heen ging. Diezelfde middag heb ik nog een rondje gestapt te paard, wauw.
De dagen die volgde gingen zo snel voor bij, veel te snel. Ik ben mee geweest naar the mares cup in Bouthieb, een 120km wedstrijd speciaal voor merries. Geweldig om de kopgroep te volgen en vooral om te zien hoe de paarden met een gemiddelde snelheid van 28km erbij staan alsof ze er net een rondje op hebben zitten. Alles is zo perfect in orde.
Twee dagen later gingen we opnieuw naar Bouthieb, nu voor een nationale 80km. Een kleine wedstrijd zei iedereen tegen mij. Bizar toen ik daar aan kwam, wel 90/100 paarden aan de start. En dat allemaal voor kwalificatie. In Nederland noemen we een 80 km met 20 starts een grote wedstrijd en een kleine is met 3 deelnemers. Wat een andere wereld!
De wedstrijd kwam steeds dichterbij en ook Marijke was ondertussen al aangekomen in Abu Dhabi. Aan de ene kant wilde ik heel graag naar Marijke, aan de andere kant wilde ik nog lang niet weg!
Nadat ik donderdag voor de President Cup nog een ronde had gestapt, ben ik naar Abu Dhabi gegaan. ‘s Middags aangekomen en gelijk de voorkeuring van de Ladies cup gekeken en een tijdje met Harmke Westerveld geweest, gezellig om Nederlands te kunnen praten en iemand te kennen die zoveel ervaring heeft!
‘s Avonds met Marijke naar het hotel, goh wat hadden we het gezellig! Zoveel bij te praten over alles wat we meegemaakt hadden.
Vrijdag, de Ladies race en de voorkeuring. Alles ging zo ontspannen en gezellig. We hebben de wedstrijd kunnen kijken, mee geweest in een groomauto bij de laatste ronde van de Ladies race, daarna alles klaar maken voor de keuring. Binnen no-time waren ze gekeurd en goed.
Dan het wegen, Marijke mocht tegelijk met alle Europeanen, de geluksvogel. Ik mocht aansluiten in de rij, jeetje wat een happening! Een klein hokje, ik denk wel 20 mensen erin geduwd, er om heen stonden rijen mensen met zadels, er werd op de ramen gebonkt, deuren gingen open en dicht het was echt een drama! Met maar 1 weegschaal en 100 mensen die nog moeten wegen was het een hele klus om in de buurt te komen. Uiteindelijk na een uur met een loodzwaar zadel de weegschaal bereikt, fjuw 76kg!
Marijke en ik wilde nog even langs Wamid maar de grooms waren in het hotel. De stallen waren echt te ver lopen dus sprongen we voor de eerste auto, ingestapt zonder iets te zeggen en pas toen we zaten gevraagd of hij ons naar de stallen wilde brengen.
Wat hebben wij een lol gehad om alles.
Dan de dag, zaterdag 16 februari om 03:20, Marijke en ik waren voor de wekker wakker. En om 04:00 stonden we klaar voor vertrek. Om 05:00 was iedereen druk bezig met alle paarden, er werd gestapt, gezadeld, gemasseerd, er was van alles te zien! Dan het warm rijden, zoveel paarden om je heen en de klok die langzaam richting 06:00 gaat. 05:58, het wordt tijd om richting de startlijn te gaan, de grootste groep weg laten gaan en dan rustig van start. De eerste ronde wilde ik met 18 rijden, GPS niet om, ik kijk naast me en daar zie ik Marijke. Het was pikke donker en mistig, in een mooie galop reden we de renbaan af, de woestijn in. Ik probeerde het juiste tempo te vinden, de weg te vinden en een groep om bij aan te haken.
Marijke vlak achter mij, twijfelen of we nu samen moesten gaan of apart. Al snel besloten om samen verder te rijden, rustiger rijden dan 18 zou al snel betekenen dat je alleen achteraan rijd. Dus maakte het nog leuker dat wij als een siamesche tweeling de ronde door gingen maar toch met ons eigen plan.
Trueman liep fijn, hij is zo ervaren en weet precies was hem te doen staat.
Tweede ronde, Marijke vertrok iets achter mij. Ik zou iets harder gaan rijden, maar al snel vond ik een groepje van 2/3 ruiters die een mooi tempo tussen de 18 en 20 hadden. Dat leek mij het beste dus bleef ik bij hun rijden, voor me zag ik geen andere paarden waar ik naar toe kon en alleen rijden in de woestijn is echt niet verstandig, daar had Trueman niet blij van geworden.
Nog steeds ging het perfect, het was zo fijn om daar weer rond te galloperen.
In de vetgate was alles weer prima, op naar de derde ronde! Toen ik weg wilde kwam net de kopgroep binnen, nou zie je daar maar eens door heen te slaan! Een hele menigte water-gooiende-mensen, maar nog net op tijd bij de Vet-out aangekomen. 
De derde ronde kwam Marijke achterop rijden. Gezellig en leuk voor de paarden! Ondertussen reden we in een groep van 7 paarden en dat ging super. Afwisselen met voorop rijden, met zijn alle drinken en koelen, het was zo onwijs leuk.
Dan de vierde ronde, de Tora Bora, de achtbaan in de woestijn! De ronde was 31 km, precies op de 100km grens. De ronde leek super lang en we hebben de tijd genomen, die bergen zijn best pittig en ik was blij toen het wat vlakkere weer kwam. Bij elk waterpunt hebben we met ze alle staan drinken en veel gekoeld. We hoorde dat het rond de 33 graden was maar het voelde perfect, zeker niet te warm!
Ik had het zo naar mijn zin en het idee dat we al 122 km hadden gereden had ik zeker niet, ik was er nog lang niet klaar mee! Dan de vetgate, hartslag zakte snel, langs de kant stond ik te kijken hoe hij gedraafd werd, ik begon al te twijfelen. Hij liep niet zoals hij hoorde te lopen maar echt kreupel vond ik hem niet. Toen nog een keer draven, nee, het was het niet. Achter liep hij niet lekker en helaas stopte onze wedstrijd daar.. Het leek wel of ik even in een gat viel, wat was ik verdrietig. Het voelde zo goed, het ging zo lekker en dan toch die kei harde afkeuring weer.. Het blijft de sport, een misstap is gemaakt maar waarom nou.. Mijn eerste 160 had niet zo moeten eindigen. Trueman was vrolijk en fit, na wat onderzoek bleek het een spier te zijn, ik was opgelucht dat het niet ernstig is maar tegelijkertijd ook nog meer teleurgesteld, zo iets kleins en het is voorbij.
Even verdrietig en verder, Marijke zit nog in de race en ik wilde niet gaan zitten treuren. Mezelf bij elkaar geraapt en daar rende ik met galopperende Wamid en Marijke mee in de woestijn om flessen aan te geven. Een beetje lastig is het wel, ik had zo graag samen naar de finish gereden.
In de vetgate, Wamid goed! De laatste ronde kwam dichtbij. Ik ben nog even naar Trueman gelopen, het ging goed met hem. Ze gingen richting huis, ik vond het moeilijk. Het paard wat mij 122 km heeft laten genieten ging zo snel weer weg, grote knuffel voor hem en alle mensen die mij hebben geholpen met de wedstrijd super bedankt, wat waren ze geweldig en behulpzaam, een super team die met respect en liefde met de paarden om gaan.
Marijke stond klaar voor de laatste ronde en daar gingen we weer. De zon ging onder en vanuit de auto hebben we geroepen dat we graag voor het donker binnen zijn, met Arabische muziek galoppeerde Wamid met zijn oren naar voor richting de finish. Dan die laatste, zenuwslopende keuring, we zagen hem draven en een glimlach kwam op me gezicht, hij liep goed! En ja hoor, de jury knikte! Goh wat was iedereen blij!
De dag mocht niet afgelopen zijn, dat betekende dat het einde echt in zicht was. Ik wilde niet weg. Zondag geholpen met opruimen van de spullen van Wamid, toen nog even een touristisch rondje langs de kamelen, de camel-shop waar we eindelijk onze kamelen deken gekocht hebben en het leukste van alles, parkeren langs de snelweg! We hebben er zolang met verbazing naar gekeken dat wij dit ook gedaan moesten hebben, haha!
Dan het inpakken van me koffer, bah bah wat baalde ik zeg. Ondanks dat de wedstrijd voor mij en Trueman niet goed geëindigd is heb ik zo een geweldige tijd gehad in de UAE. Het beeld wat ik nu heb bij de topsport van endurance is veranderd. De meest fantastische paarden en wedstrijden gezien en zelf mee gereden op een wedstrijd die nog groter is als een WK, dé President Cup. Ik mag best trots zijn op wat ik heb mee gemaakt en dat ben ik ook zeker!
Iedereen die mij hierbij geholpen heeft, onwijs bedankt. De mensen thuis die zo hebben mee geleefd met Marijke en mij, dat is zo leuk om terug te lezen. Het liefst zou ik nog veel meer willen vertellen, want dit was lang niet alles. Nu is het tijd om ons in Nederland voor te bereiden op het seizoen en na deze ervaring ga ik daar vol goede moed tegen aan!
