Marijke Visser: President’s Cup Abu Dhabi 2013

Mijn eerste 160km is een feit!

Wamid ben ik  aan het zadelen als Julie Otjacques, eigenaresse van Wamid, wat komt prutsen in zijn manen. Een gelukssteentje hangt ze er in. Met een stevig knoopje hangt het steentje in zijn manen. Als Julie wegloopt leg ik er nog een extra knoopje in. Verliezen is vragen om ongeluk.

Gezadeld stapt Julie Wamid aan de hand wat rond. Nog 10 minuten dan stap ik er op. Het kleine groepje Europeanen waar we mee op de stallen staan is ook bijna klaar. We controleren nog even de singel en dan stijg ik op. Julie houdt Wamid nog vast en zo stappen we met de rest van de groep richting het hoofdterrein.

Wamid is ontspannen en wandelt rustig. Het is donker en erg mistig. Het zicht is slecht, maar de lampen van het hoofdterrein zijn goed te zien. Aangekomen op
het hoofdterrein nog 1 keer alles controleren. Julie klikt Wamid los en geeft hem nog een succes klopje.

Joyce zie ik rondwandelen. In principe rijden we niet samen, dus nog even gedag zeggen. Dan beginnen we met los rijden. Ik kom er achter dat mijn gps niet goed
is opgeladen. Daar heb ik dus niets meer aan…

De start is bijna. Nog een minuut of 3. Net als de meesten Europeanen wachten we tot de groep is gestart. De grote groep zal op een flink tempo de woestijn in racen en daar hoeven we niet echt tussen te zitten. Precies 06:00 vertrekken we door het poortje. In de verte zien we de grote groep gaan. Nu kunnen wij met de rest ook vertrekken. Ondanks dat we niet aanwezig waren op de start streep tijdens de start, rijden we zeker niet achteraan. Galoperend beginnen we aan onze geplande 160km.

We galopperen langs de kant van de baan. Ik probeer te kijken of we aansluiting bij een combinatie kunnen vinden. Om nu al alleen te rijden is niet echt een lekker begin, want we moeten nog een eind. Ineens zie Joyce aan mijn linkerkant galopperen! Een mooi tempo en haar paard loopt relaxt. Wamid is iets wat stuiterig, maar hij is wel controleerbaar. Er komen verschillende paarden voorbij, maar alles gaat net iets te hard. Ik ga bij Joyce galopperen, rijden we toch nog even samen! Voor ons galoppeert een ruiter uit de UAE. De lange baan waar we starten  is bijna afgelopen. Nu gaan we gaan we echt de woestijn in.

Opeens slaat de schrik een beetje toe. Wat is het donker! Het is zo mistig, dat ik Joyce, die vlak voor mij galoppeert, nauwelijks kan zien. Ik heb geen flauw idee waar we heen moeten omdat ik echt niets kan zien. De ruiter uit de UAE lijkt de weg te weten. Het tempo vind ik iets te hoog maar ik kan nu onmogelijk afzakken en Wamid loopt wel fijn. Zowel voor als achter mij is niets te zien.
Af en toe komt er een auto langs waardoor je een bevestiging  hebt dat je goed gaat. Wamid is braaf, maar wel heel enthousiast. Zijn oren staan recht naar voren hij zou wel graag wat harder willen!

Opeens zie ik mijn vader en Alain staan! Ze springen in de auto en kunnen mij zo mooi bij lichten. Dat is best een opluchting. Ik zag ons al staan in het donker, midden in de woestijn… Nu kan ik rustig wat afzakken. Het geplande tempo van Joyce is net wat te hoog voor wat ik in gedachten had.  Wamid moet een beetje relaxt worden. Nu ik wat kan afzakken, kan ik kijken of we bij de ruiters achter ons aansluiting kunnen vinden. Joyce zie ik in de mist verdwijnen. We rijden alleen, maar dat is wel even fijn. Wamid wil graag en is zoekende met zijn oortjes naar paarden.

We zijn  3 kwartier onderweg als de auto’s moeten afslaan omdat wij een stuk in gaan waar ze er niet naast kunnen rijden. Het is precies licht genoeg zodat we zelf verder kunnen.  Een ruiter voorDSCN0418ons galoppeert mooi rustig en ik ga er bij galopperen. Voor Wamid eigenlijk wat te langzaam. Hij is te heet om nu al zo relaxt te galopperen. Toch lijkt het me niet verstandig er voorbij te gaan, want dan komen we straks weer in een groepje dat te hard gaat en dat is al helemaal vervelend. Het zicht wordt steeds beter en ineens zie ik Joyce weer!  Ik dacht echt dat ze veel veder voor ons reed, maar door de mist was dat niet te zien. We rijden dus weer samen. Ik blijf er maar bij. Wamid loopt zo fijn. Misschien wat harder dan gepland maar het is nu nog koel, Wamid wil graag en zo zit ik hem niet in de weg. Ondertussen staan de eerste koelflessen ook al klaar. Dit blijkt nog een hele opgave te zijn. Wamid vindt het maar niets!

De ronde gaat vlot en voor we het weten is het hoofdterrein weer inzicht. Joyce en ik gaan ieder onze eigen weg we wensen elkaar succes en zeggen gedag. Wamid wordt goedgekeurd en we mogen na de rust aan ons 2e rondje beginnen!

De mist is weggetrokken het zicht is perfect en de tempratuur is heerlijk. Wamid zit vol energie. Deze ronde rijden we grote deels alleen… Je start met een
groep van 130 paarden en wij rijden gemiddeld zo rond de 18km/h. In de woestijn rijd je dan dus zo goed als achteraan en alleen. Achter mij een klein groepje Indiërs  waar ik zo nu en dan samen mee rijd. Het gaat goed. Wamid is fit. We galopperen,  Wamid met zijn oren strak naar voren. Er is niets. Een grote baan voor ons met alleen maar vlakte om ons heen. Heel in de verte wat zandduinen maar verder niets. Het lijkt oneindig. Wamid springt opzij. Oeps, wakker blijven… Wamid vindt helemaal niet dat er niDSCN0439ets is! Nou goed dan, als je goed kijkt is er meer dan zand. Wamid springt opzij voor een etiket dat van een fles is gewapperd. Bandensporen in het zand zijn ook wat vreemd. Zijn oortjes  zijn zoekende. Hij ziet zelfs de schittering van de zon in een autoraam ik denk zo’n 5km verder op! Wat zou er in dat hoofdje van hem om gaan?

De ronde rijden we met ongeveer 18km/h. Wel bizar hoor. Met het WK zaten we nu in de middenmoot nu rijden we helemaal achter in veld.

De 3e rond mogen we in. In de rust bekijk ik de uitslagenlijst en dan schrik ik even, er zitten nog maar 3 ruiters achter mij waarvan de eerst volgende 8 minuten na mij mag starten. We zitten pas in de 3e ronde en alleen rijden vind ik echt niet een goed plan. De woestijn is prachtig, maar echt niet motiverend voor de paarden alleen. 2 minuten voor mij start de dichtst bijzijnde combinatie en 5 minuten voor mij rijdt een groepje Europeanen waar onder Joyce! Daar moeten we proberen bij aan t e sluiten want anders kan het nog wel eens een hele lange rit gaan worden.

De 3e rond zijn we begonnen. Heel in de verte kan de groep al zien gaan. Maar je kan ver kijken in de woestijn… Daar ben je niet zomaar. Helemaal niet als we eigenlijk op hetzelfde tempo blijven galopperen.  We zijn alleen, maar onze grooms blijven met de auto naast ons rijden dus helemaal alleen zijn we niet. Het koelen onderweg is nog steeds lastig. Zelfs zo lastig, dat het het fijne ritme constant stoort. Zo komen we nooit dichter bij de rest. Wamid heeft nog steeds zijn oren naar voren, maar ik kan aan hem merken dat het lopen zonder vriendjes minder motiverend is. Hij kan zich nu mooi concentreren op die koelflessen en de grooms die ze vast houden. Dit werkt dus helemaal niet meer. Hij maakt er gewoon een spelletje van. Omdat de tempratuur nu wel omhoog gaat wil ik wel goed blijven koelen. De Jeep waar mijn vader in rijdt komt naast ons rijden. Wamid vindt het prima en galoppeert rustig door. Stiekem komt er een fles uit het raampje en zonder dat Wamid het door heeft kan ik zo mooi de flessen aanpakken zonder hem uit zijn ritme te halen. Dat kan gewoon in de woestijn! Het is er zo fijn!

DSCN0454De groep voor ons komt dichterbij, maar het gaat langzaam… Frustrerend, ik wil hem niet alleen laten lopen. Dat is zo veel zwaarder en ook niet leuk voor Wamid. 160km is een eind en ik vind het wel heel belangrijk dat hij en plezier in houd. Het duurt 3 kwart ronde als de groep stopt om te drinken. Eindelijk! Nu kunnen wij er mooi bij komen. Ook Wamid kan er wat drinken en samen met de groep vertrekken we. Gelijk heb ik mijn teugels nodig, want dit is een stuk leuker! Wamid is wakker en dat voelt goed.

Bij het binnenkomen gaat iedereen weer zijn eigen kant op. Met Wamid duurt het wat langer met aanbieden dan de rest, omdat hij weer wat waterflessen heeft gezien en dat blijft schijnbaar een dingetje. Maar Wamid is goed en zijn hartslagen zijn steeds mooi laag als hij dan daadwerkelijk gemeten wordt. We mogen de 4e ronde in!

Bij de vertrekpoort staan we te wachten. Ik laat Wamid goed zien waar de paarden heen gaan. De dichtstbijzijnde combinatie vertrekt 1 minuut eerder. De rest van de groep, met onder andere Joyce,  rijdt zo’n 3 a 4 minuten daarvoor. DSCN0433Weer bij rijden dus, maar het is goed te doen omdat de hele groep de tijd neemt bij de drinkpunten die zo om de 4/5km staan. Het is warm, de 100km grens zit in deze ronde en de Tora Bora zit er in.  Dat is te merken aan de paarden. De groep bestaat uit 7 combinaties incl. Joyce en ik. We rijden hetzelfde tempo als de rondes ervoor, alleen nemen we veel meer tijd bij de drinkpunten wat onze gemiddelde snelheid een stuk naar beneden haalt. Toch denk ik dat we er goed aandoen. Nog 2 rondes te gaan, de tempratuur gaat richting de 33 graden en de heuvels die er in zitten zijn best pittig.

De ronde rijden we met 15,5km/h. Stuk langzamer dan de rondes ervoor. Maar het is te verklaren. Wamid wordt weer goedgekeurd en we mogen de rust in voor de 5e ronde. Ik ben wat aan het drinken als ik Joyce aan zie komen lopen. Ik kon wel janken…  Joyce eruit, het is gewoon niet eerlijk! We gingen zo fijn en het was zo leuk samen! Ik moet zadelen, Joyce gaat mee om te groomen. Wat een topper!

In de 5e ronde is het groepje waar we mee reden uitgedund, we rijden nu met 5. Als snel vallen er gaten en rijden Wamid en ik samen met nog een Belgische en Noorse. Achter ons de andere 2, maar het gat wordt steeds groter. Op de  drinkpunten stoppen we nog steeds elke keer maar ik wil nu wel vlotter weer weg. De temperatuur is weer gezakt en het is prima om te rijden. We rijden in de voorlaatste ronde… Aan Wamid kan ik toch nog niet echt merken dat hij er
klaar mee is. Hij kijkt nog even vrolijk en zijn oren staan vooruit. Hij heeft ook nog steeds energie om zo nu en dan voor een fles aan de kant te springen.
Galopperen gaat zonder problemen en als we iets moeten versnellen hoef ik het hem maar te vragen.

DSCN0437

We komen binnen en bieden hem aan. Hij is goed. Ja Wamid, we mogen ons laatste rondje in! We lopen met Wamid naar onze plek. Julie laat de kippenvel op haar arm zien, gaat het dan echt gebeuren? Mogen wij onze eerste 160km in de woestijn goed uitrijden?

Nog wat koelen voor vertrek en in galop gaan we weg. Wamid zoekend naar vriendjes. Sorry jongen, je laatste rondje moet je alleen doen… Ik voel aan hem dat hij de motivatie van vriendjes mist maar zijn tempo is er niet minder om.
Hij galoppeert relaxt en zijn oortjes blijven vooruit. Het is koel en we zien
IMG_2936de zon zakken. Voor het donker willen we binnenkomen. Dat moet lukken. We zijn alleen, maar de 2 groomauto’s blijven met ons mee rijden. We maken er gewoon een feestje van. Arabische muziek aan en af en toe wat aanmoediging vanuit de auto. Ik geef hem een aai over zijn hals. Je doet het goed jongen. We hebben bijna onze eerste 160km gereden! Bewondering heb ik voor hem, gezien de training, temperatuurverschil en de grote reis presteert hij boven verwachting!

De zon komt steeds lager en we galopperen op de laatste 2km. Het hoofdterrein is al te zien. Wamid heeft het door en versnelt. Hij is er bijna! En dan gaan we over de finish…!!

Koelen, lopen en we bieden hem aan. Julie draaft hem voor en ik kijk mee. Ja hoor die is hartstikke goed! En zo bevestigd de vet dat ook! Hij is binnen!! De eerste 160km voor ons beide!

Wat bijzonder, ik had niet durven dromen dat ik mijn eerste 160km daar mocht uitrijden.

Het was, zoals er geen wedstrijd is, niet mogelijk geweest zonder alle hulp en lieve mensen die ontzettend veel voor ons hebben gedaan.

De voorbereidingen liepen niet echt soepel. Het weer werkte absoluut niet mee en op het moment dat het iets beter leek te gaan blesseer ik mijn voet. Romee die de dag er na gelijk op de stoep stond om mij te helpen en Joyce die alles om heeft gegooid om voor haar vertrek naar de UAE nog snel langs te komen!

Meneer en mevrouw De Leeuw uit Winterswijk die hun accommodatie beschikbaar hebben gesteld, zodat Wamid, ondanks het ijs en de sneeuw, toch zijn beweging kon krijgen. Kristel en Emile die weer ontzettend veel voor ons gedaan hebben. En Julie Otjacques natuurlijk die haar lieve Wamid aan mij heeft toevertrouwd en geholpen heeft samen met  Alain en mijn vader op de wedstrijd.
De 2 Nederlandse dames die net als met WK weer met heel veel enthousiasme vanuit Abu Dhabi de hele dag kwamen helpen met watergooien. Het is dan wel een individuele sport met zonder team red je het echt niet!

En natuurlijk hadden wij er niet gezeten zonder de bijzondere uitnodiging!

Ontzettend leuk om bij thuiskomst te lezen, dat het zo fanatiek gevolgd is.
Alle succes wensen en felicitaties hebben we dan ook met veel plezier gelezen.

Het was weer een bijzonder gave ervaring. Op naar de rest van het seizoen!

IMG_2851

Scroll naar boven