Onvermeld is tot nu toe gebleven dat de Endurancevereniging een sponsoractie ten behoeve van het gehele EK-team heeft gedaan. Van te voren is er overleg geweest, waar wij dan als team behoefte aan hadden. Iris vd Horst kwam op het lumineuze idee om voor de groomteams de catering te verzorgen. Dat is inderdaad gebeurd en hoe! Er waren 2 grote koelkisten met lekkere broodjes, watermeloenen en heel veel drinken. Omdat we allemaal bij elkaar in de tent waren, was het voor iedereen goed bereikbaar. Ook het ondersteunende team: Waling Haytema (dierenarts), Onno Grund (hoefsmid) en Jarmila lakeman (bondscoach) konden zo meegenieten.
Grote dank aan Catherine van Ravenstein (onze voorzitster) die de inkopen heeft gedaan en aan Brenda Dijkhuis die gezorgd heeft dat het in onze tent kwam.
Het is misschien ook leuk om een impressie te krijgen van hoe ik het als ruiter ervaren heb om deel te mogen nemen aan het EK.
Allereerst de aanloop: Liby en ik moesten nog een 140 km en een 160 km om te kwalificeren. Daarom was het in het begin van het jaar zelfs niet in mijn gedachten om dat voor elkaar te krijgen. Eerst maar eens een 160! Dat lukte en ik vond hem in de week erna eigenlijk zo goed herstellen, dat het best mogelijk leek om dan na 6 weken een 140 km te doen. Dit was de laatste mogelijkheid voor kwalificatie (dat moet 60 dagen voor het kampioenschap). In Argentan was het heel heet en onweersachtig. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er meer moeite mee had dan Liby.
Dan wordt je opgenomen in het team voor de verdere trainingen. Dat betekent regelmatig met de groep trainen in Ermelo, waarbij Onno en Waling er ook zijn om de paarden te controleren. Verder is Liby nog 10x in de aquatrainer geweest om zijn spieren nog wat sterker te maken. Hij is nooit zo goed in het mulle zand, dat er natuurlijk wel is in Ermelo. De laatste weken waren de trainingen korter, maar wel op een hoger tempo. Hiermee hoopte ik zijn hartslag wat sneller te laten zakken. De laatste week nog nieuwe ijzers en nog een keer naar de fysiotherapeut om de laatste ‘knoopjes ‘ weg te laten masseren. Op dinsdag moesten de paarden binnen zijn, 4 uur voor de openingsceremonie. Zoveel paarden en nationaliteiten geeft een enorme drukte en soms onzekerheid hoe je dingen geregeld moet krijgen.
Liby had een prachtige box, gelukkig geen noodstal, waar hij ook nog naar buiten kon kijken. Ik moet altijd wel lachen in Ermelo: de boxen zijn zo mega groot dat zo’n klein paard als Liby er gewoon in verdwijnt!
De openingsceremonie is wel een apart gevoel als je zo met het hele team door die grote bak naar voren wandelt. Er waren een paar mooie shows maar het was jammer dat het geluid zo slecht was. Daarna naar het huisje en gauw slapen. De woensdag duurde best lang. Paard in de paddock en daar moet je dan bij blijven. Vlak voor de keuring heb ik nog een klein ritje gemaakt om de stijfheid eruit te rijden en even de start en de eerste km te bekijken. Die kan nogal hectisch zijn met zoveel paarden. Na de keuring de groepsfoto en nog een bespreking met Jarmila.
Donderdag: start om 6.30. Het was om 6.00 nog aardedonker en dat geeft een heel speciaal gevoel als je dan met 75 paarden aan het losrijden bent. Liby is gelukkig niet knettergek, maar wel heel gespannen. Ik zou samen met Michelle rijden, maar in het donker kun je elkaar moeilijk vinden. Gelukkig waren er veel toeschouwers die ons bij elkaar brachten. Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe rustig dan de start verloopt; dan merk je wel dat dit allemaal ervaren paarden zijn! De 1e ronde van 38 km liep als een trein. Het was nog lekker koel en het terrein makkelijk. Jarmila waarschuwde me op een punt dat we maar 2 minuten achter de kopgroep zaten, toch maar wat gas teruggenomen…
Het tempo van iedereen was erg hoog, dat bleek ook wel toen we in de vetgate kwamen. Ik zag al dat er veel wachtenden waren, dus ook al was de pols nog niet onder de 64 toch snel doorlopen, want dan zakt hij wel verder tijdens het wachten. Uiteindelijk 20 minuten moeten wachten en dat ging wel van de rustpauze af: weinig tijd voor Liby om te eten. De tweede ronde was gelukkig maar 22 km, wel technisch met veel boomwortels. Michelle was bang dat Tsar daarover struikelde, daarom lag ons tempo in die ronde behoorlijk lager.
De 3e ronde moesten we alleen starten en dat vind Liby niet leuk; dan wordt hij echt heel sloom. Bij het 1e groompunt bleek dat er 2 Britten vlak voor mij liepen, dus gas erop en toen kon ik weer aanhaken. Op de hei waren de paden echt heel zwaar en toen gingen deze rare Britten juist harder galopperen. Veel buitenlanders snappen niet hoe zwaar dat zand is voor de paarden! Gelukkig was een Duitser het er ook niet mee eens en toen kon ik met hem verder.
De 4e ronde mocht ik iets eerder weg dan de Duitser, maar hij haalde me gelukkig al snel in en ook Michelle was er ineens weer bij. Tsar liep als een tierelier en ze had me dus weer ingehaald. Nog een Oostenrijkse erbij en we hadden een mooi ploegje van 4 paarden. Steady in een galopje van 18 km/u vlogen we door de ronde. Inmiddels was het natuurlijk al wel behoorlijk warm aan het worden.
Hoewel ik het in het bos wel mee vond vallen; op het terrein bij de koelstraat viel de hitte wel op me. Gelukkig pakten mijn grooms het heel goed op, super team! Ik hoefde eigenlijk niets te doen. Waling nam het tellen van de pols op zich. Liby heeft wat tijd nodig, maar met deze hitte vond ik 3-4 min toch wel erg goed.
De 5e ronde had ik erg tegenop gezien: 31 km en maar 1 groompunt. Wel wat waterpunten in het bos; gelukkig hielpen de vrijwilligers daar ook met koelen. Mocht eigenlijk niet, maar was wel super fijn. Deze route was eigenlijk helemaal door het bos en niet meer over de hei met veel relatief harde paden. Eigenlijk viel het dus mee. Wel merkte ik dat Liby wat vaker uit de galop viel. Bij deze vetgate langer gekoeld, hoewel hij toch ook vlot 60 was. Maar Jarmila wilde geen risico nemen. Helaas viel hier toch het doek voor ons, omdat Liby kreupel was. Metabool vond ik hem er nog wel goed uit zien en we waren het er over eens dat hij de laatste 20 km nog prima had kunnen lopen.
Hoewel het niet gelukt is, ben ik toch super trots op hem. Als niet volle Arabier zonder endurance afstamming en dan toch hier mogen meedoen!
Gelukkig was de kreupelheid de volgende dag al niet meer te zien en kon hij lekker genieten van een dikke wei en zijn vriendin .
Esther Kalfsbeek
