10 jaar geleden was ik met mijn moeder mee naar het Nederlands Kampioenschap in Ermelo, de 160 km was net van start toen ik tegen mijn moeder zei: ‘dit wil ik ook mama! Zo is mijn endurance begonnen, en 10 jaar later neem ik dan ook eindelijk zelf deel aan de wedstrijd in Ermelo, dit als mijn laatste wedstrijd om me te kunnen kwalificeren voor het Europees Kampioenschap. Het weer was slecht, het parcours was nat en modderig. Jorrit op Cheeboy, Liselore op Mukala en ik op Koheila gingen lekker van start. In het 2e rondje had ik besloten om niet op hetzelfde tempo door te rijden als Jorrit om op safe te gaan. Liselore deed met mij mee. De regen ging door en de route werd zwaarder. Bij de recheck op 100 km werd het Koheila te veel en liep ze niet meer goed genoeg om verder te mogen. Toen was het zomaar afgelopen.. onze grote droom om naar het Europees Kampioenschap te gaan was zomaar voorbij. We hebben erg ons best gedaan maar helaas was het niet voldoende. Ik ben super trots op Koheila omdat ze het alsnog zo goed gedaan heeft en ik ben iedereen erg dankbaar die ons geholpen heeft! Jorrit en Liselore hebben het beide uitgereden en hebben zich gekwalificeerd voor het EK, super goed van ze! Koheila geniet nu even lekker van haar rust en we gaan rustig aan weer verder kijken hoe de rest van ons jaar er uit zal gaan zien.
