Liselore van Zetten en Jorrit Koopmans kregen de kans om dit jaar deel te nemen aan de President Cup, die ieder jaar in februari verreden wordt in Abu Dhabi. Liselore verteld over haar avontuur:
Op 23 december kreeg ik de uitnodiging om deel te nemen aan deze wedstrijd. Ik heb meteen Reg gebeld om te overleggen en we hebben samen besloten dat dit echt een mooie kans was die ik niet moest laten schieten. Vervolgens is alles in sneltreinvaart gegaan. De inschrijving, alles regelen voor het vervoer (gelukkig kreeg ik hierbij veel hulp van Reg), maar ook het regelen van bijvoorbeeld een transportkist voor het materiaal dat mee moest. Alles was nieuw voor mij, het voelde alsof ik mijn eerste klasse 1 ging rijden. Wat moet je allemaal meenemen? Hoe gaat alles daar? Ik had geen idee. En daarnaast het allerbelangrijkste, je wilt daar natuurlijk aankomen met een goed getraind paard.
De weken gingen verder en alles viel langzaam op zijn plaats. Andrea en mijn ouders zouden ook mee gaan en dat was natuurlijk heel leuk! De wedstrijd kwam steeds dichterbij en het werd voor mij steeds spannender. Reg is met Kebir naar Parijs gegaan, om vanaf daar naar Abu Dhabi te vliegen en ik zou een paar dagen later volgen. Toen ik hoorde dat ze goed waren aangekomen voelde ik me al een stuk beter. Eenmaal zelf daar heb ik echt mijn ogen uitgekeken. Zo anders dan hier. Niet alleen het weer is zo veel beter, maar ook de stallen en het wedstrijdterrein. Zo mooi en zo goed voor elkaar!
De week voor de wedstrijd hebben we gebruikt om Kebir (en onszelf) aan de warmte te laten wennen en voor te bereiden. De eerste dagen ‘s morgens in de koelte rijden en de laatste paar dagen in de middagwarmte. Kebir het laatste stukje scheren en mooi schoon wassen voor de voorkeuring. Toen Kebir goedgekeurd was waren we allemaal heel blij, ik mocht in ieder geval van start.
Bij de start met 190 paarden ben ik helemaal achteraan vertrokken en heb ik gewacht tot de meeste drukte voorbij was. Je wil je paard zo rustig mogelijk houden en het doel was toch enkel om te finishen. De bodem was mooi en goed te berijden. Het was soms iets heuvelachtig, dus dan moest je rustig omhoog en kon je naar beneden weer meer tempo maken. Het eerste rondje was zo voorbij. Weer door de keuring en goed voor het tweede rondje.
In dit rondje zat de Tora Bora. Dit was zwaar, diep zand met veel meer heuvels. Ik denk het zwaarste rondje van de wedstrijd. Hier zat de groomauto ook vast, maar de grooms konden gelukkig met de Fransen mee, omdat ik dat rondje met een Frans meisje reed. Dit rondje hebben we rustig uitgereden en het derde en vierde rondje ook. Toen de hitte voorbij was heb ik weer wat meer gas kunnen geven.
Uiteindelijk mochten we het laatste rondje in. Die was voor mijzelf het zwaarst, want ik had last van mijn knieën. Kebir daarentegen had zijn oortjes erop en het voelde voor mij alsof hij zei: ‘Kom op Liess, dit doen we gewoon even!’ Hij wou het hele rondje nog galopperen en was echt niet moe.
Toen kwam de nakeuring. En: GOED! Ik was zo blij! Mijn eerste 160 km is een feit!
Foto's: Imke Lamsma en Andrea Lagro