……
RUN DU COLOMBIER, NEGENDE VAN DE WERELD!
Donderdag ochtend, we zijn vroeg in de stallen om Run klaar te maken voor de start. Het maakt niet uit op wat voor een moment je naar hem kijkt, zijn oren staan strak naar voor en zijn ogen vol enthousiasme. We checken de laatste dingen en hij is er klaar voor. Anzac komt nog een keer naar ons toe: ‘Be carefull, bring them safe to the finishline.’ Met die woorden in mijn hoofd stapte Run en ik naar het startveld.
Langzaam werd het drukker en drukker, nog maar een paar minuten en dan begint ons grote avontuur. Vanuit het niets zag ik twee achterbenen mijn kant op, een paard bleef gericht naar Run slaan, waardoor ik achterste voren stond toen het startschot viel en de groep weg gallopeerden. Er was geen tijd, dus ik galoppeerde achter de tweede groep aan. Run was fanatiek en sterk, zoals altijd. Het ging te langzaam voor ons, maar de modder was diep en glad, ik had Run onder controle en de groep was stabiel. Ik besloot erbij te blijven.
De eerste vetgate was hectisch. Run zakt snel maar was onder de indruk van alles om hem heen waardoor het iets langer duurde. Na deze vetgate lagen we op plaats 75, dat was niet de bedoeling. Run stond te eten en werd verzorgd door het hele team.
Het eerste stuk van de tweede ronde leek goed op te drogen en we hadden een mooie snelheid. Na 10 km kwamen we langs het strand, een zuignap van modder. De paarden zakten diep weg en volgden het spoor van verloren hoefijzers. Terwijl we de kleine Arabiertjes om ons heen met moeite hun benen uit de modder zien trekken, stampt Run er door heen alsof het niks is. Eenmaal uit de modder ging het tempo weer omhoog. Ondanks dat het zwaar was, genoot ik zo van de blije oortjes voor mij.
In de vetgate duurde het weer een paar minuten, hij is jong en blij. Een groot scherm voor zijn neus met bewegende beelden deed daar geen goed aan. Maar het maakt niet uit, we klimmen omhoog in het klassement en hij doet het super.
De derde ronde, langs het strand. Run laat zich de strandopgang af rollen, hij ziet het open stuk en hij nam het van mij over. Met zijn geweldige galop genoten we. Na een paar minuten zag hij de menigte mensen voor zich en het werd weer even ‘de kleine jongen’, want dat was veel te spannend! Hij kroop achter de andere paarden en liet zich mee slepen, toen hij eenmaal tussen de mensen was ontspande hij en leek zijn galop nog mooier te worden dan het al was. Het kost hem geen moeite om zo groots te galopperen en we kwamen op adem van de zware stukken ervoor.
Na het strand stonden de drinkbakken, vol overgaven dook hij er in, letterlijk! Thuis staan ze met de voorbenen in bakken water, om te koelen. Run zou Run niet zijn om alles met volle overtuiging te doen zoals hij dat geleerd heeft, zo stond hij met zijn voorbenen in de bak rustig te drinken, stapt er rustig uit en gaat weer op weg! Wat een paard.
Na de derde vetgate lagen we op plaats 20. Dit begon er op te lijken, Run voelde perfect. Er was mogelijkheid om naar een top 10 te rijden, langzaam. In de training en het begin van de wedstrijd zijn de boskabouters langs de route eng als hij alleen moet lopen, maar hij wordt met de kilometer wijzer, het was tijd om vooruit te rijden en dat wist hij. Zoekend naar de paarden voor hem, galopperen we over de akkers rond Sartilly. Nadat we enkele ruiters ingehaald hadden vond ik aansluiting bij wat anderen, perfect om bij te rijden.
De laatste vetgate, we zijn er goed door. Run wordt tot in de puntjes verzorgd en nagekeken. Met de uitslagenlijst op mijn schoot, krijg ik toch even een momentje van kippenvel. We zadelen op, controlen alles, stapte hem warm en terwijl de finish al vol stond met publiek, vertrok Run als een kanon. Sterk, vrolijk en vol vertrouwen. Op een paar minuten voor ons zijn nog twee ruiters waar ik bij aan kan sluiten. Risico nemen had geen zin, ook al was de ronde maar 20 km, er zaten gemene stukken in. Gelukkig dacht de Fransman en Spanjaard daar hetzelfde over. We stapten door het mulle zand, het was niet eerlijk om de paarden nu hier door heen te laten ploegen.
Tot het laatste groompunt bleven we samen, tot de Spanjaard er vandoor ging. Samen met de Fransman 
reden we rustig door. We draaiden het terrein op en de finish was in zicht. Een stuk voor de finish zag ik nog een ruiter al dravend druk met zijn vlag aan het stoeien. Run, die altijd met zijn oren strak naar voor loopt, was op dat moment volledig met zijn aandacht bij mij. Ik zei hem dat hij mocht gaan toen we op het rechte stuk voor de finish kwamen, een moment van twijfel bij Run: mag het dan echt? Ja, ga maar jongen! En zo haalde we er nog één in.
Ons wereld kampioenschap, een 9e plaats, een top 10!! Een grote oranje wolk, dit had ik nooit durven dromen. Opgelucht en gelukkig, na alle discussies die gevoerd zijn over onze paarden, Marijke en mij was dit resultaat ons antwoord. Ik heb samen mogen werken met het team van de AQ Stables. Anzac Mehmood, een wereld-trainer. Sh Abdulla Bin Faisal Al Quasimi, een eigenaar die geeft om zijn paarden en ze door en door kent. Een team die alles geeft voor hun paarden, dag en nacht.
…….
Run du Colombier, met geen woord is te beschrijven hoe het is om dit paard te mogen rijden. De mensen die beweren dat er geen band tussen ruiter en paard kan zijn die een korte periode met elkaar werken, hebben nog nooit op zo een bijzonder paard gezeten.
Mijn hele team; bedankt voor alles! Dit kampioenschap vergeten we nooit meer.
