Terwijl we weer terug bij af zijn met het weer en dus weer terug in winterslaap willen, worden er inmiddels ook fanatiek wedstrijden gereden! Zo ook de de CEI wedstrijd in het weekend van 16/17 maart in het ijskoude Denemarken. Sofie van Aggelen, net geen jeugdruiter meer maar wel lid van het perspectieventeam, deelt haar ervaring met ons! Het ziet er naar uit dat Sofie ons binnenkort gaat verlaten en door stroomt naar het senioren kader.....
CEI** 120 km Denemarken met WhisperedHopeQA
De eerste internationale wedstrijd voor ons dit seizoen! Altijd weer spannend. De training er naartoe is goed verlopen en Whizz liet telkens mooie trainingsresultaten zien. Vol goede hoop en moed gingen we richting Denemarken.
Eenmaal aangekomen in Denemarken was het super koud met gevoelstemperaturen van -13/-15! Dit is even wat anders dachten wij.. Whizz kwam super attent van de trailer af en wist gelijk wat hij hier kwam doen. Wanneer gaan we nou beginnen leek hij wel telkens te zeggen als we gingen wandelen.
Bij deze wedstrijd was de vetgate op een open veld, dit was natuurlijk niet te doen met de harde wind die er stond, die ook nog lang niet weg zou gaan. Gelukkig hadden de officials besloten om de holding area binnenin een grote loods te houden. Dat scheelt weer!
De voorkeuring was de ochtend van de start, alles gecheckt en allemaal A'tjes gekregen. We mogen van start! Met het opzadelen zag je de blik van Whizz veranderen, yes dacht hij, nu gaan we het doen. Ik ben er klaar voor.
7:30, de start ging super soepeltjes, geen gekkigheid gelukkig. Ik was trots op Whizz hoe hij daar weer in is gegroeid. De eerste ronde samen met Anne Marijn en Da Fuica gereden, beide paardjes hadden samen een lekker tempo en leken elkaar wel erg leuk te vinden! Altijd fijn Binnenkomst eerste loop ging wat rommelig door de organisatie waardoor we een langere recovery tijd kregen maar alles was verder goed!
Vertrek 2e ronde, Anne Marijn mocht net een minuut eerder weg dan ik. Even later reden we weer samen. Tijdens deze ronde maakte Whizz het al spannend door een duplo te verliezen. Besloten om rustig aan te doen en de moeilijk te vinden zachte stukken op te zoeken en daar te gaan rijden. Eenmaal binnen in de vetgate kon ik Whizz weer snel aanbieden en keuren. Alles goed, wel een B op locomotie, maar niet zo gek met drie ijzers onder je voeten in plaats van vier. Ik moest voor de zekerheid maar even voor het vertrek van de derde loop terug komen van de dierenarts. Papa had voordat ik binnenkwam al naar de hoefsmid gevraagd, later bleek dat de hoefsmid naar huis was gegaan. Lekker dan! Maar uiteindelijk kwam hij en heeft hij netjes de reserve beslag eronder getikt. Op naar de gevraagde re-inspection. Alles goed en we mochten verder. Ik had echter mijn twijfels en vroeg nog een dierenarts die ik ken naar haar mening. Ik ben al 15 minuten te laat voor mijn vertrektijd zeg ik tegen haar en ik wil Whizz niet pushen als hij niet 100% loopt. Ze zegt tegen mij, gewoon starten en genieten. Als je voelt dat hij niet lekker loopt stop je gewoon bij een groompunt. Geniet ervan! Dus zo gezegd zo gedaan! Ik ben toch gestart en Whizz zijn ding laten doen de eerste paar kilometers. Hij gaf duidelijk aan dat hij zich goed voelde en lekker liep dus hebben we nog aan een tempo van 16,5 de derde ronde gereden! Ik verbaas me elke keer weer hoe hij mentaal groeit, zo mooi! Tijdens deze ronde bijgereden bij een Zweeds meisje dat ik toevallig ook nog kende! Mikeala, dus het was ook nog eens gezellig, voor ons als ruiters en voor de paarden!
Binnenkomst derde loop ging zoals de andere keren ook weer snel en hij kreeg zelfs een A op zijn locomotie! Dat voelt goed!
Bij de verplichte re-inspection voor de vierde lus was Whizz weer goedgekeurd en we krijgen de oké om de laatste lus te starten. Mikeala mocht ook de laaste lus in en vertrok een minuut achter mij, binnen een paar minuten rijden we samen de laatste lus in. Wat een plezier hebben wij gehad. Juichen joelen en zingen met elkaar om elkaar en de paarden te motiveren. Dat lukte zeker! Op mijn gps horloge hebben we de laatste lus rond de 16,8 km/hr gereden. Super trots op Whizz die dit op zijn eerste 120 nog even weet te geven! De laatste kilometers zijn in zicht en in keer voel ik Whizz super gevoelig lopen.. ja hoor.. weer een duplo eraf. Dus we gaan de laatste paar kilometers weer extra voorzichtig rijden. Even later ziet Mikeala dat mijn achter duplo ook helemaal scheef zit.. Oh my god dacht ik toen. Dus op de laatste kiezelpad maar gaan stappen om Whizz zijn hoeven te sparen. Mikeala bleef de hele tijd bij ons, super lief. Ik wil samen met jou eindigen zei ze tegen mij. Dat kon ik echt waarderen op dat moment! Dus we komen samen op het wedstrijdterrein en draven we aan als we op het grasveld komen. Hand in hand gaan we samen over de finish! Ik voel dat Whizz nog goed onder mij loopt en hoop dat hij zometeen bij de keuring nog even zijn beste beentje voorzet!
Whizz zijn hartslag is weer direct goed en we gaan gelijk keuren. Alle waardes zijn goed. Dan nu de locomotie, we wachten totdat alle drie dierenartsen erbij staan. Ik kondig nog even aan dat hij een duplo kwijt is en laat zien dat de andere er half af ligt en krijg dan de vraag of we kunnen voordraven. Ik moedig Whizz aan en hij draaft braaf met mij mee. Ik kijk niet om want ik voelde hem al zweven. Ik denk "yes goedzo jongen laat jezelf nog even zien!". Op de terugweg voel ik dat hij moe is en probeer hem nog aan te moedigen om ook dat laatste stukje mooi te draven. In de verte zie ik de dierenartsen al op hun papiertjes schrijven en denk ja daar moet ik het van hebben en maken onze locomotie af. Dan het wachten voor de jury.. Snel doet papa de dikke deken weer over Whizz heen en ik blijf met Whizz lopen want de wind was zo snijdend koud, al de hele dag lang. De jury kijkt de papiertjes na en geeft mij een 'Congratulations!' Ik sprong een gat in de lucht en gaf haar een knuffel, wat een spanning valt er dan van je af. Whizz kreeg natuurlijk de grootste knuffel en de meeste kusjes want wat ben ik trots op hem! Het was niet makkelijk en we hebben er weer hard voor moeten werken met die paar tegenslagen maar Whizz zijn eerste 120er is toch echt binnen! Met een A op zijn eind locomotie.. Wat een paard. De dierenarts die ik ken heeft mij later nog aangesproken, wat een sterk paard heb jij zegt ze, hij was geen pas kreupel met die ijzer die er half af hing en geen ijzer linksvoor. Respect! Mikeala was ook goedgekeurd en we hebben elkaar een dikke knuffel gegeven. Het was super fijn dat we samen de laatste lus hebben kunnen rijden.
Whizz krijgt lekker zijn verdiende rust en dan gaan we eens zien of hij 160km lang hobbelen net zo leuk vindt!